Cerita Kemenangan Jawa  atas kaum radikal dituturkan dalam Babad Tanah Jawi (the Story of the  Land of Java), yang terjemahannya ke dalam bahasa Indonesia yang puitis  merupakan bagian dari kampanye untuk mendukung kultur-kultur Islam  lokal, pribumi yang terancam oleh ekstremisme religius.
KINANTHI
(1)       Alon tindak kalihipun, Senapati lan sang dewi, sedangunya apepanggya,  Senapati samar ngeksi, mring suwarna narpaning dyah, wau wanci  nini-nini.
Perlahan  jalan keduannya, Senopati dan sang Dewi, selama mereka bertemu,  Senopati sebenarnya tidak tahu jelas bagaimana wajah rupa sang Dewi,  seperti terlihat nenek-nenek tadi.
(2)        Mangke dyah warnane santun, wangsul wayah sumengkrami, Senapati gawok  ing tyas,                  mring warna kang mindha Ratih, tansah  aliringan tingal, Senapati lan sang dewi.
Lalu  nanti wajah rupa sang Dewi berubah kembali lagi sangat menarik hati,  Senopati terpesona hatinya melihat kecantikan si Dewi seperti Ratih,  mereka saling mencuri pandang selalu, Senopati dan sang Dewi.
(3)       Sakpraptanira kedhatun, narpeng dyah lan Senapati, luwar kanthen tata  lenggah,  mungging  kanthil kencana di, Jeng Ratu mangenor raga,  Senapati tansah ngliring.
Setelah  sampai di istana, keduanya sang senopati dan Dewi melepas genggaman  tangan kemudian duduk, di atas bunga kanthil emas, Jeng Ratu  menggeliatkan badannya, senopati selalu melihatnya dengan mencuri  pandang.
(4)       Mring warnanira Jeng Ratu, abragta sakjroning galih, enget sabil  jroning driya, yen narpeng dyah dede jinis, nging sinaun ngegar karsa,  mider wrin langening puri.
Melihat  pada kecatikan Ratu, mendadak galau/gelisah di dalam hatinya, teringat  bahwa si Dewi bukan sejenis manusia, menjadi hilang keinginannya,  Senopati berkeliling melihat-lihat keasrian taman puri si Dewi.
(5)       Udyana asri dinulu, balene kencana nguni, jaman purwa kang rinebat,  Gathutkaca lan wre (k.238) putih, bitutaman dirgantara, bale binucal  jeladri,
Keasrian/keindahan  taman dipuja-puja, ranjang emas kuno, jaman ketika Gathutkaca dan kera  putih merebutkannya, berkelahi di angkasa, ranjang terlempar ke  samudera.
(6)       Dhawah teleng samodra gung, kang rineksa sagung ejim, asri plataran  rinengga, sinebaran gung retna di, widuri mutyara mirah, jumanten jumrut  mawarni.
Jatuh  di tengah-tengah samudera raya, yang dijaga oleh mahluk halus, halaman  yang asri, bertebaran intan-intan megah, mutiara merah, dan  bermacam-macam batu jamrud.
(7)      De jubine kang bebatur, grebag suwasa kinardi, sinelan lawan kencana,  ing tepi selaka putih, sinung ceplok pan rinengga, rukma tinaretes  ngukir.
Lantainya agak tinggi, dengan hiasan emas, ditepinya emas putih, berbentuk bunga-bunga mekar dan hiasan berukir-ukiran
(8)       Tinon renyep ting pelancur, rengganing kang bale rukmi, sumorot sundhul  ngakasa, gebyaireng renggan adi, surem ponang diwangkara, kasorotan  langen puri.
Terasa  sejuk berkilauan, hiasan di ranjang terlihat bercahaya yang sampai  menyentuh angkasa, gemerlap cahaya megah, matahari terlihat meredup  terkena sorotan cahaya dari puri si Dewi.
(9)        Gapurane geng aluhur, sinung pucak inten adi, sumorot mancur jwalanya,  lir pendah soroting awi, yen dalu kadi rahina, siyang latriya pan sami.
Gapura  tinggi megah, diatas puncak berhias intan sangat indah, memancarkan  cahayanya, seperti sinar matahari, jika malam seperti siang, siang dan  malam menjadi sama.
(10)     Sigeg  rengganing kadhatun, wau ta Sang Senapati, kelawan sang narpaning dyah,  tan kena pisah neng wuri, anglir mimi lan mintuna, nggennya mrih  lunturireng sih.
Cukup  dulu cerita dalam keadaan istana si Dewi, tadi tersebut sang senopati,  dan sang Dewi, tidak bias dipisahkan, seperti Mimi dan Mintuno, mereka  saling membuka hati.
(11)     Yen tinon warna Jeng Ratu, wus wantah habsari swargi, tuhu Sang Dyah  Wilutama, kadya murca yeng ingeksi, sakpolahe karya brangta, ayune  mangrespateni.
Ketika  terlihat wajah sang ratu, sudah melebihi wajah Dewi Habsari di surga,  sama persis seperti sang Dewi Wilutama, keluar terlihat tingkah lakunya  membangkitkan birahi, kecantikannya menawan hati.
(12)     Kadigbyaning warna sang ru- (k.239) m, ping sapta sadina salin, ayune  tan kawoworan,  terkadhang sepuh nglangkungi, yen mijil pradanggapatya,  lir dyah prawan keling sari.
Sang  Ratu mempunyai kesaktian berubah wujud, berubah 7 kali sehari,  kecantikan yang terpancar sempurna, terkadang sangat tua, jika terdengar  musik tingkah laku si Dewi berubah enjadi seperti gadis kelingsari.
(13)     Yen sedhawuh jwaleng sang rum, lir randha kepaten siwi, yen praptaning  lingsir wetan, warna wantah widadari, tengange lir dyah Ngurawan, Kumuda  duk nujwa kingkin.
Apabila  sedang memberi perintah, seperti janda yang anaknya meninggal, ketika  menjelang ufuk timur muncul wujud berubah seperti bidadari, seperti dewi  dari Kurawa, berkuda seperti sedang susah.
(14)     Lamun bedhug kusuma yu, mirip putri ing Kedhiri, yen lingsir lir  Banowatya, lamun asar pindha Ratih, cumpetingsapta sadina, yen latri  embah nglangkungi.
Ketika  tabuh bedug, mirip putrid di kedhiri, ketika matahari terbenam seperti  Banowati, ketika asar berubah seperti Dewi Ratih, 7 kali sehari, ketika  malam semakin bertambah cantik.
(15)     Lawan  sinung sekti punjul, dyah lawan samining ejim, warna wigya malih sasra,  mancala putra pan bangkit, mila kedhep ing sakjagad, sangking sektining  sang dewi.
Serta  mempunyai kesaktian tinggi, Ratu dengan sesame mahluk halus, mampu  berubah wujud 1000 kali, bias berubah menjadi laki-laki, sehingga berada  di seluruh dunia, karena sangat saktinya sang Dewi.
(16)     Sinten  ingkang mboten teluk, gung lelembut Nungsa Jawi, pra ratu wus teluk  samya, mring Ratu Kidul sumiwi, ajrih asih kumawula, bulu bekti saben  warsi.
Siapa  yang tidak tunduk, seluruh mahluk halus dan bangsa manusia di Jawa,  para Raja-raja sudah takluk semua, hanya kepada Ratu Kidul saja, mereka  takut dan mengabdi, memberi pengabdian setiap tahun.
(17)     Ngardi Mrapi Ngardi Lawu, cundhuk napra ing jeladri, narpa Pace lan  Nglodhaya, Kelut ngarga miwah Wilis, Tuksanga Bledhug sumewa, ratu kuwu  sami nangkil.
Gunung  Merapi dan gunung Lawu, bermahkota di samudera, Raja Pace dan  Nglodhaya, Gunung Kelut dan gunung Wilis, Mata air sembilan Bledug dan  Ratu Kuwu semua hadir.
(18)       Wringinpitu Wringinrubuh, Wringin-uwok, Wringinputih, ing landheyan  Alas Ngroban, sedaya wus kereh jladri, Kebareyan Tega- (k.240) l layang,  ing Pacitan miwah Dlepih.
7  Beringin, Beringin tumbang, Beringin besar, Beringin putih, di  tengah-tengah alas Ngroban, semua sudah dikuasai samudera, Kebareyan  tegal laying, di Pacitan serta Dlepih.
(19)     Wrata  kang neng Jawa sagung, para ratuning dhedhemit, sami atur bulubektya,  among Galuh kang tan nangkil, kereh marang Guwatrusan, myan  Krendhawahana aji.
Merata  di seluruh Jawa, para Raja-raja mahluk halus, semua memberi pengabdian,  hanya Galuh yang tidak hadir, diperintah oleh Guwatrusan, menghadapi  Krendhawahana aji.
(20)      Wuwusen malih Dyah Kidul, lawan Risang Senapati, menuhi kang boja-boja,  minuman                   keras  myang manis, kang ngladosi pra  kenyendah, sangkep busana sarwa di.
Menceritakan  kembali tentang Ratu Kidul dengan sang senopati, lengkap dengan  makanan, minuman keras dan minuman manis, yang melayani para gadis-gadis  yang berpakaian bagus-bagus.
(21)     Bedhaya  sumaos ngayun, gendhing Semang munya ngrangin, weh kenyut tyasnya kang  mriksa, wileting be (ksa) mrak ati, keh warna solahing beksa, warneng  bedhaya yu sami.
Para  penari bedhaya maju kedepan, musik gending semang berbunyi nyaring,  yang melihatnya membuat rasa hati tenteram, gerakannya menawan hati,  bermacam-macam gerakan penari.
(22)     Senapati gawok ndulu, mring solahe dyah kang ngrangin, runtut lawan  kang bredangga, wilet rarasnya ngrespati, acengeng dangu tumingal, de  warneng dyah ayu sami.
Senopati  terheran-heran terpesona melihat gerakan-gerakan yang gemulai, sesuai  dengan alunan irama musik, irama tembangnya menentramkan hati, sampai  lama terpana melihatnya, wajah dewi-dewi yang cantik-cantik.
(23)      Tan lyan kang pineleng kayun, mung juga mring narpa dewi, brangteng  tyas saya kawentar,            de sang dyah punjul ing warni,  kenyataning waranggana, sorote ngemas sinangling.
Tiada  yang lain yang dipikirkan hanya di depannya, juga hanya kepada Ratu  Kidul, hatinya semakin berdebar-debar, karena sang Dewi lebih unggul  kecantikannya dibandingkan penyanyi, Dewi bercahaya seperti emas dicuci.
(24)      Wuyunging driya sinamun, tan patya magumbar liring, tan pegat sabil ing  nala, wau                   Risang Senapati, enget yen dene jinisnya,  dyah narpa tuhuning ejim.
Senopati  menutup-nutupi asmara dalam hatinya, tidak terus mengumbar pandangannya  hanya sebentar-bentar saja memandang Ratu, tidak berhenti pula perang  dalam bathin hatinya, sang senopati teringat bahwa Ratu Kidul bukan dari  golongan sejenisnya, sang Ratu yang sebenarnya adalah mahluk halus/jin.
(25)     Rianos jroning kung, 1) kagugu saya ngranuhi, temah datan antuk karya,  (k.241) nggenira mrih mengku bumi, nging narpeng dyah wus kadriya, mring  lungite Senapati.
Dalam  perasaan senopati terdalam, 1) mengikuti rasa penasaran, agar berhasil  tujuan, (k.241) untuk menguasai bumi, akan tetapi sang Ratu sudah tahu,  dengan apa yang dipikirkan senopati.
(26)     Ngunandika  dalem kalbu, narpaning dyah ing jeladri, “ Yen ingsun tan nggango  krama, nora kudu dadi estri, enak malih dadi priya, nora na kang  mejanani.
Berbicara  dalam hati, sang Ratu di samudera, “Jika saya tidak perlu menikah,  tidak harus menjadi permaisuri, lebih baik mejadi laki-laki, tidak ada  yang mempengaruhi.
(27)    De wis dadi ujar ingsun, anggon sun wadad salamining, ngarsa-arsa  pengajapan, temah arsa ngapirani, sunbekane mengko jajal, piyangkuhe  ngadi-adi.
Sudah  menjadi sumpah saya, berniat untuk menyendiri selamanya, menanti-nanti  pengharapan, akan menjadi merepotkan, nanti aku mencoba, keangkuhannya  menjadi-jadi.
(28)     Wong  agunge ing Metarum, dimene lali kang nagri, krasan aneng jro samodra”,  kawentar mesem sang dewi, tumungkul tan patya ngikswa, Senapati tyasnya  gimir.
Orang  besar di Mataram, agar lupa dengan negaranya, kerasan (suka tinggal) di  samudera”, sang Dewi mengumbar senyum, kepala menunduk dengan mata  menoleh sedikit melihat senopati, hati Senopati menjadi penasaran.
(29)     Duk  liniring mring sanging rum, tambuh surasaning galih, wusana lon  anandika, “Dhuh wong ayu karsa mami, wus dangu nggoningsun ningal, mring  langene ing jro puri,
Mencuri  pandang kepada sang Dewi yang harum, menjadi tidak menentu perasaannya,  sambil berbicara halus “Duh putri cantik yang kuinginkan, sudah lama  aku memandang, kepada keindahan dalam puri,
(30)     Pesareyanta  durung weruh, kaya ngapa ingkang warni”, nging dyah “Tan sae warninya,  yen kedah sumangga karsi, sinten yogi ndarbenana, lun mung darmi  anenggani.”
Tempat  tidurmu belum tahu, seperti apa kelihatannya tempat tidurmu itu”, Ratu  menjawab, “Tidak bagus wujudnya, jika harus melihatnya terserah Anda,  siapa yang pantas memiliki, saya hanya sekedar menjaga saja.”
(31)     Wusira  gya jengkar runtung, Sang Sena lan narpa dewi, rawuh jrambah jinem  raras, alon lenggah sang akalih, mungging babut pan rinengga, Se-  (k.242) napati gawok ngeksi.
Segera  mereka beranjak bersama, sang senopati dan sang Dewi, datang ke tempat  tidur yang nyaman, keduanya duduk pelan-pelan, diatas permadani yang  rapi, Senopati terheran-heran melihatnya,
(32)      Warneng pajang sri kumendhung, tuhu lir suwargan ngalih, sang dyah  matur marang priya, “Nggih punika ingkang warni, tilemane randha papa,  labet tan wonten ndarbeni.”
Bermacam-macan  hiasan Sri Kumendhung dipajang, terasa seperti syurga berpindah, Sang  Ratu berbicara pada sang senopati, “Ya begini lah wujudnya, tempat tidur  si janda yang sengsara, karena tidak ada yang memiliki,”
(33)   Kakung  mesem nglingira rum, ”Anglengkara temen Yayi, ujare wong randha dama,  ing yektine angluwihi, kabeh purane pra nata, tan padha puranta Yayi.
Senopati  tersenyum sambil melirik si Dewi yang harum, “Kasihan sekali kamu Dik,  katamu hanya seorang janda tapi kenyataanya melebihi semua istana, tidak  ada yang menyamai istana dinda.
(34)     Pepajangan  sri kumendhung, ingsun tembe nggonsun uning, pesareyan warna endah,  pantes lawan kang ndarbeni, warna ayu awiraga, bisa temen  ngrakit-ngrakit.
Hiasan  Sri Kumendhung, baru kali ini aku melihatnya, tempat tidur serba indah,  pantas sesuai yang memilikinya, bentuk yang sangat cantik, pandai  sekali merangkainya.
(35)     Baya  sungkan yen sun kondur, marang nagari Matawis, kacaryan uningeng pura,  cacatira mung sawiji, purendah tan nganggo priya, yen darbea kakung  becik.
Aku  menjadi malas pulang ke negeri Mataram, setelah melihat-lihat istana,  rasa kecewa hanya satu, lebih bagus tidak ada lelaki, jika ada yang  memiliki pria baik
(36)     Wanodyane  dhasar ayu, imbang kakunge kang pekik, keng runtut bisa mong garwa,  wonodyane bekti laki, tur dreman asugih putra”, Senapati denpleroki.
Dasarnya  wanitanya cantik seimbang dengan pria yang baik, yang setia kepada  isteri, wanitanya juga setia pada suami, juga suka mempunyai anak  banyak”, Senopati melirik menggoda dengan matanya.
(37)     Dyah  merang lenggah tumungkul, sarwi mesem turira ris, “Sae boten mawi  priya, mindhak pinten tyang akrami, eca mung momong sarira, boten wonten  kang ngrego-(k.243) ni.
Sang  Dewi duduk dengan kepala menunduk, sambil tersenyum berbicara halus,  “Bagus tidak memiliki suami, bertambah apa orang bersuami, enak  sendirian saja, tidak ada yang mengganggu (k.243).
(38)     Eca  sare glundhung-gundhung, neng tilam mung lawan guling, lan tan ngronken  keng ladosan”, Senapati mesem angling, “Bener Yayi ujarira, enak lamban  sira Yayi.
Enak  tidur sendiri berguling kesana kemari, diatas tikar bersama guling, dan  tidak ada yang harus dikerjakan”, Senopati terlihat tersenyum, Benar  dinda katamu, enak sendirian kamu dinda.
(39)     Mung  gawoke Nimas ingsun, na wong ledhang aneng gisik, tur priya kawelas  arsa, lagya rena wrin in jladri, semang ginendeng pineksa, kinon kampir  mring jro puri.
Hanya  heran saya kepada dinda, ada seorang lelaki di pesisir pantai, apalagi  pria yang meminta belas kasihan, sedang melihat samudera, malah  digandeng paksa, disuruh mampir/ singgah ke dalam puri.
(40)     Jeng  Ratu kepraneng wuwus, merang tyas wetareng lungit, kakung ciniwel  lambungnya, mlerok mesem datan angling, Senapati tyasnya trustha, wusana  ngandika aris.
Sang  Ratu terpana akhirnya, hatinya merasa tersentuh, lelaki itu dicubit  perutnya, melirik tersenyum menggoda senopati, menyentuh hati senopati,  selanjutnya berbicara lembut.
(41)     ”Ya  sun pajar mirah ingsun, nggon sun praptaneng jeladri, labet sun  anandhang gerah, alama tan antuk jampi, kaya paran saratira, usadane  lara brangti.
“Ya  aku ini berbicara secara mudahnya saja, aku datang ke samudera karena  sedang sakit, sudah lama tidak mendapat obat, seperti apa syaratnya obat  sakit asmara.
(42)     Mider  ing rat nggon sun ngruruh, kang dadi usadeng kingkin, tan lyan mung  andika mirah, pantes yen dhukum premati, bisa mbirat lara brangta, tulus  asih marang mami.”
Aku  sudah keliling dunia untuk berusaha, yang menjadi penawar sakit tidak  lain hanya kamu, pantas jika dihukum, yang bisa menyembuhkan sakit  asmara, kasih sayang tulus kepadaku.”
(43)     Sang  dyah maleruk tumungkul, uning lungit Senapati, nging tansah ngewani  priya, mangkana usik sang dewi, “Wong iki mung lamis ujar, sunbatanga  nora slisir
Sang  Dewi cemberut menunduk, sambil memandang Senopati, tapi selalu berani  dengan lelaki, demikian goda sang Dewi kepada senopati, “ Anda ini hanya  berbicara bohong, perkiraan saya tidak lah salah.
(44)     Minta  tamba ujaripun, pan dudu lara sayekti, lara arsa madeg nata, ewuh  mungsuh guru darmi, wus persasat ingkang yoga, kang amengku Pajang  nagri.”
Meminta  obat katanya, tapi tidak sungguh-sungguh sakit, sakitnya karena  berkehendak mejadi Raja, tidak enak bermusuhan dengan sesama guru, sudah  dititahkan yang memegang kekuasaan negeri Pajang.”
(45)     Wusana dyah matur kakung, “Kirang punapa sang (k.244) pekik, kang  pilenggah ing Mataram, lelana prapteng jeladri, tan saged lun sung  usada, nggih dhateng keng gerah galih.
Akhirnya  sang Dewi berbicara kepada senopati, “Kurang apakah sang pangeran  tampan, yang menduduki Mataram, berkelana sampai samudera, tidak bisa  menyembuhkan yang menjadi sakit hatinya.
(46)     Yekti  amba dede dhukun, api wuyung ingkang galih, mangsi dhatenga palastra,  tur badhe nalendra luwih, kang amengku tanah Jawa, keringan samining  aji.
Sungguh  saya bukan dukun, api asmara yang anda pikirkan, tidak mungkin  menyebabkan kematian, apalagi akan menjadi Raja dari para raja-raja,  yang menguasai tanah jawa, ditakuti oleh sesame raja.
(47)     Kang  pilenggah ing Matarum, mangsi kirangana putri, ingkang sami yu utama,  kawula estri punapi, sumedya lun mung pawongan, yen kanggea ingkang  cethi.
Yang  menduduki Mataram tidak mungkin kekurangan wanita, yang cantik-cantik  dan utama, kaum wanita yang bagaimanapun, tersedia para nyai, jika  dibutuhkan secara pasti.
(48)     De  selamen lamban ulun, kepengin kinayan nglaki, kang tuk bulu bekti  praja, labet blilu tyang pawestri, tan wigya mangenggar priya, labet  karibetan tapih.
Selama  saya menyendiri, pernah mempunyai keinginan bersuami, yang berbakti  kepada kerajaan, karena malas seorang wanita, tidak pandai terhadap  pria, karena terlilit kain.
(49)     Lamun  kanggeya wak ulun, kalilan among anyethi, ngladosi Gusti Mataram”, wau  ta Sang Senapati, sareng myarsa sebdeng sang dyah, kemanisan dennya  angling.
Meskipun  badan saya dibutuhkan, diijinkan hanya untuk berbakti kepada Gusti  Mataram,” Sang Senopati mendengarkan perkataan Dewi sambil menikmati  melihat kemanisan Ratu Kidul.
(50)     Saya  tan deraneng kayun, asteng dyah cinandhak ririh, sang retna sendhu  turira, “Dhuh Pangeran mangke sakit, kadar ta arsa punapa, srita-sritu  nyepeng driji.
Semakin  lama tidak bisa ditahan lagi hati Senopati, tangan Dewi dipegang  pelan-pelan, sang Ratna Dewi berkata lembut manja, “Dhuh Pangeran nanti  sakit, sebetulnya pangeran mau apa, tiba-tiba meremas-remas jari tangan  saya.
(51)     Asta kelor driji ulun, yen putung sinten nglintoni, nadyan wong agung  Mataram, mangsi saged karya driji”, kakung mesem lon delingnya, “Dhuh  wong ayu sampun runtik.
Jari  tangan saya kecil-kecil, jika patah siapa yang akan mengganti, meskipun  orang besar Mataram tidak mungkin menciptakan jari tangan”, Senopati  tersenyum sambil berkata pelan, “Dhuh wanita cantik jangan marah.
(52)     Nggon  sun nyepengasteng masku, Yayi aja salah tampi, mung yun u-(k.245) ning  sotyanira”, dyah narpa nglingira aris, “Yen temen nggen uning sotya,  sing tebih andene keksi.
Saya  memegang tanganmu, dinda jangan sampai salah terima, hanya mau melihat (  k.245) cincinmu”, Lalu Dewi berkata halus, “Jika benar Anda hanya mau  melihat cincin saya, bisa melihat dari jauh saja.
(53)     Yekti  dora arsanipun, sandinya angasta driji, yektine mangarah prana,  ketareng geter ing galih, dene durung mangga karsa, paring jangji sih  mring cethi.”
Pasti  bukan kehendak sesungguhnya, berpura-pura memegang jemari, pasti  berkehendak sesuatu, terlihat jelas dipikiran, beri lah janji cinta  kasih yang pasti.”
(54)     Kakung mesem sarwi ngungrum, swara rum mangenyut galih, narpaning dyah  wus kagiwang,  mring kakung asihnya kengis, esemnya mranani priya,  Senapati trenyuh galih.
Senopati  merayu dengan bernyanyi sambil tersenyum, suaranya merdu menggugah  hati, Ratu cantik sudah terpesona, kepada senopati cintanya terbuka,  senyum ratu menawan pria, Senopati tersentuh hatinya.
(55)     Narpaning  dyah lon sinambut, pinangku ngras kang penapi, sang dyah tan lengganeng  karsa, labet wus katujweng galih, jalma-jalma dera ngantya, pangajapan  mangke panggih,
Sang  Dewi disambut perlahan, diletakkan diatas pangkuan senopati, sang Dewi  tidak menolak keinginan, yang tertuju kepada kekasih hati, terpenuhi  keinginan mahluk-mahluk itu.
(56)     Lan  titisnya Sang Hyang Wiku, kang mengkoni ngrat sekalir, Senapati nir  wikara, karenan mring narpa dewi, tansah liniling ngembanan, de lir  ndulu golek gadhing.
Dan  titisan Sang Hyang Wiku, yang menguasai dunia, Senopati tanpa halangan,  kehendak kepada sang Dewi, saling melihat mesra dalam pangkuan, seperti  boneka golek gadhing.
(57)     Binekta manjing jinem rum, tinangkeban ponang samir, kakung  ndhatengaken karsa, datansyah bremara sari, mrih kilang mekaring puspa,  kang neng madya kuncup gadhing.
Dibawa  masuk ke tempat tidur yang harum, tertutup kain selendang, senopati  mendatangkan hasrat, selalu mesra, kepada ratu yang seperti bunga sedang  mekar, yang berada ditengah kuncup gading.
(58)    Jim prayangan miwah lembut, neng jrambah sami mangintip, mring gusti  nggen awor raras, kapyarsa pating kalesik, duk sang dyah katameng sara,  ngrerintih sambate (k.246) lalis.
Jin  setan parahyangan serta mahluk halus, mereka mengintip, kepada gusti  yang bercinta, terdengar saling berbisik, ketika sang Ratu terkena  tajam, mengadu merintih (k.246).
(59)     Kagyat katemben pulang yun, sang dyah duk senanira nir, nggeladrah  rempu ning tilam, ukel sosrah njrah kang sari, kongas ganda mrik  mangambar, bedhahe pura jeladri.
Terkejut  ketika sang Dewi kehilangan selaput daranya, pecah membanjiri di tempat  tidur, sanggul rambutnya menjadi berantakan, tercium bau semerbak  harum, rusaknya pura samudera.
(60)     Dyah  ngalintreg neng tilam rum, jwala nglong kerkatira nir, Senapati wlas  tumingal, sang dyah lin sinambut ririh, sinucen dhateng patirtan, wusira  gya lenggah kalih.
Dewi  terbaring lemah di tempat tidur harum, selaput daranya hilang, Senopati  memandang dengan belas kasihan, sang Dewi diambilnya pelan-pelan, lalu  keduanya duduk.
(61)     Dyah  sareyan pangkyan kakung, tan pegad dipunarasi, mring kakung Sang  Senapatya, nyengkah ngeses sang retna di, raket sih kalihnya sama, penuh  langen ngasmara di.
Dewi tiduran diatas pangkuan Senopati, tidak henti-hentinya diciumi oleh Senopati, keduanya saling dekap erat, penuh cinta.
(62)    Cinendhak rengganing kidung, pasihane sang akalih dugi ngantya sapta  dina, Senapati neng jeladri, ing mangke arsa kondura, marang prajanya  Matawis.
Irama  kidung yang pendek, kemesraan keduanya sampai tujuh hari, Senopati  tinggal di dalam samudera, yang nanti akan pulag ke kerajaan Mataram.
(63)     Kakung  nabda winor rungrum, “Dhuh mas mirah ingsun Gusti, ya sira karia arja,  ingsun kondur mring Matawis, wus lama aneng samodra, mesthi sun  diarsi-arsi,
Senopati  berbicara dengan bernyanyi, “Dhuh emas merahku, ya semoga kamu bahagia,  aku pulang ke Mataram, sudah lama di samudera, pasti aku sudah  ditunggu-tunggu,
(64)     Marang  wadyengsun Matarum, wus dangu tugur ing nagri”, narapaning dyah sareng  myarsa, yen kakung mit kondur nagri, sekala manca udrasa, druwaya badra  dres mijil.
Oleh  rakyatku di Mataram, sudah lama menjaga negeri”, Dewi mendengarkan  sambil merasa sedih jika senopati pamit pulang ke negerinya, menangis  sedih, Rembulan menjadi menangis deras.
(65)     Dereng dugi onengipun, mring kakung kemangganing sih, alon lengser  sangking pangkyan,  udrasa sret dennya angling, “Kaya mengkono (k.247)  rasanya, wong tresna dentimbangi.
Belum  sampai yang di pikirannya, kepada senopati yang dicintai,  perlahan-lahan turun dari pangkuan, terdengar isak tangis Ratu, “  Seperti ini lah (k. 247) rasanya mencintai yang dibandingkan.
(66)     Kaya  timbang tresnaingsun, yen sun bisa nyaput pranti, myang nguja  sakarsanira, mesthi kanggo nggonsun nyethi”, kakung uning wus kadriya,  mring udrasa sang retna di.
Seperti  membandingkan cintaku, seandainya aku bisa memberi, menuruti semua  kehendakmu, pasti saya berguna”, Senopati sudah tahu dalam hati, atas  tangisan sang Ratna.
(67)     Lon  ngudhar paningsetipun, cindhe puspa pinrada di, dyah sinambut gya  ingemban, binekta mider kuliling, marang kebon petamanan, kinidung ing  pamijil.
Pelan-pelan  melepas kain setagen, berhias bunga-bunga emas, Dewi disambut  diemban/diangkat, dibawa keliling-keliling ke kebun taman sambil  dinyanyikan oleh Senopati.
Tidak ada komentar:
Posting Komentar